Osteopathie, vervolg

Een osteopaat is geen vervanger voor de huisarts of specialist, maar werkt er juist mee samen. Als het nodig is verwijzen we terug naar de huisarts of geven we advies over eventuele andere behandelmogelijkheden. Er is ons zeer veel gelegen aan een goed overleg en advies!

Oorsprong Osteopathie:

De osteopathie vindt zijn oorsprong in de 19de eeuw en is ontwikkeld door de Amerikaanse arts Andrew T. Still (1828-1917). Hij combineerde zijn medische kennis met eigen, nieuwe inzichten.

Door mobilisaties uit te voeren met zijn handen, herstelde Still de beweeglijkheid, om zo een genezend effect op het lichaam uit te oefenen. Deze behandeling was in 1873 opzienbarend en wordt momenteel nog steeds op deze manier met veel succes toegepast.

In 1873 gaf hij zijn concept de naam osteopathie. Osteopathie is de samenvoeging van het woord “osteon” (bot) en het woord “pathos” (voelen). Met andere woorden: osteopathie staat voor het “voelen naar de beweeglijkheid van de onze weefsels; kapsels, banden, spieren, interne organen, zenuwen “.

Osteopathie heeft zich doorontwikkeld sinds 1873. De manuele therapie en de chiropractie zijn oorspronkelijk deelgebieden van de osteopathie, maar hebben zich als zelfstandige therapievormen gevestigd. William Gartner Sutherland breidde de osteopathie uit in het craniosacrale bereik. Brandt, Stapfer, Glenard, Weibschenk en Barral vulden de osteopathie aan met het viscerale bereik. Sindsdien worden ook de inwendige organen osteopathisch behandeld.

In Kirksville in de staat Missouri stichtte hij in 1892 “The American School of Osteopathy”. Zijn denkwijze en manuele behandelwijze wordt later overgenomen en verrijkt door leerlingen, waaronder W.G. Sutherland en J.M. Littlejohn. Al in 1896 erkende de staat Vermont de osteopathie. Sinds 1966 is de osteopathie volledig wettelijk erkend en geïntegreerd in de gezondheidszorg in Amerika. Via Engeland en Frankrijk vormde de osteopathie vanaf de jaren 60 een snel groeiende tak van geneeskunde in Europa.

Het lichaam is een eenheid.

De Osteopathie gaat uit van de gedachte dat het menselijk lichaam een eenheid is. Dat lichaam bestaat uit verschillende systemen die elkaar in evenwicht houden en heeft een natuurlijk vermogen om storingen te verhelpen. Als het lichaam gezond is gebeurt dat ook. Is het evenwicht verstoord geraakt, bijvoorbeeld door een ongeluk, een ziekte of operatie, stress of slechte voedingsgewoonten, dan heeft het lichaam vaak hulp nodig om het evenwicht te herstellen.

Een Osteopaat kan het lichaam daarbij helpen. Dat kan hij bij het bewegingsapparaat, dat bestaat uit gewrichten, spieren en kapsels. Maar ook bij organen en het hoofd. Want organen en schedelbotten zijn net als spieren en gewrichten altijd onderhevig aan verandering.

Cellen worden afgebroken, nieuwe worden aangemaakt. Maar als er in dit proces iets misgaat door het vastzitten van structuren, kunnen er klachten optreden. Zo kan het bijvoorbeeld zijn dat darmkrampjes bij baby´s veroorzaakt worden doordat bij de geboorte hun schedelbasis te weinig ruimte heeft gehad in het geboortekanaal. Daardoor kan een zenuw of een bloedvat in de verdrukking raken. Door het hoofdje te behandelen, verdwijnen de krampjes. Zo kan ook hoge bloeddruk veroorzaakt worden door een nier die onvoldoende kan bewegen. Of kunnen schouderklachten veroorzaakt worden door verklevingen rond de lever. Een Osteopaat is opgeleid om beenderen en organen één voor één weer beweeglijk te maken, zodat het lichaam als geheel weer ongehinderd en pijnvrij kan functioneren.

Biologisch is de mens één geheel en alle afzonderlijke delen (systemen) beïnvloeden elkaar
Alles in het menselijk lichaam is beweeglijk, kan bewegen en behoort te bewegen
Functie en structuur van weefsel zijn onherroepelijk aan elkaar verbonden
Alle vloeistofstromen (bloed, lymfe, liquor, etc.) in het lichaam mogen niet belemmerd worden in het stromen
De mens draagt van nature in zich een zelfgenezend vermogen, de osteopathie acitveert dit